Ernstig dierenleed
Zowel in 2019, in 2021 en in 2022 stelden we ernstig dierenleed vast. In dergelijke kwekerijen, waarin nagenoeg geen plaats is voor zorg en bekommernis, laat staan afdoende zorg en bekommernis voor de dieren noch voor hun individuele welzijn, worden kalkoenen tot productie-eenheden gereduceerd. Het hele systeem is een walgelijke aanfluiting van de notie dierenwelzijn.
Hoe is het gesteld met de dieren in de intensieve kalkoenhouderij?
Ernstige poot- en bewegingsproblemen
Ernstige poot- en bewegingsproblemen mede veroorzaakt door het snel groeitempo van het ras ‘Hybrid Converter’. Hanen worden vetgemest van 170 g tot 16,47 kg op ongeveer 16 weken tijd, dat is een gewichtstoename van 200 g per dag. Hennen worden vetgemest van 170 g tot een slachtgewicht van bijna 10 kg op ongeveer 14 weken. Dat is een gewichtstoename van meer dan 140 g per dag.
Slechte stalhygiëne
Alle kalkoenen leven in hun eigen uitwerpselen en de uitwerpselen van soortgenoten. Ze zijn niet in staat om zichzelf schoon te maken (slechte stalhygiëne). De stalvloer is 'bekleed' met uitwerpselen, strooisel is bijna niet te zien. Vaak hebben de kalkoenen op hun lichaam vastgekoekte uitwerpselen.
Overvolle stallen
Tegen de slachtleeftijd zijn kalkoenen zo opeengepakt dat ze onmogelijk nog vrij kunnen bewegen in de stal. Zoveel mogelijk kalkoenen worden als productieeenheden op een zo klein mogelijke oppervlakte gehouden om zoveel mogelijk kalkoenvlees zo goedkoop mogelijk te produceren. Het welzijn van de individuele kalkoen telt niet of nauwelijks in het productieproces.
Hoog sterftecijfer
5% van de kalkoenhennen en 8-12% van de hanen sterven voor hun slachtleeftijd. De kalkoenindustrie en de wetenschappelijke literatuur verwijzen naar deze realiteit onder de noemer 'hoog uitvalpercentage'. Op een slachtronde van 16.000 vleeskalkoenen betekent dit dat 400 hennen (van de 8.000 hennen) en 480-720 hanen (van de 6.000 hanen) sterven voor de slachtleeftijd.
Dode huid
Beschadigend pikgedrag, wat leidt tot necrose (afgestorven huid, voornamelijk op kop en flanken). Kalkoenen in de intensieve kalkoenhouderij pikken elkaar uit stress en frustratie veroorzaakt door verschillende aspecten van de bedrijfsvoering zoals een slecht stalklimaat, de aanwezigheid van dode dieren of pootproblemen. Ook verstoringen van de pikorde door een hoge bezettingsgraad kunnen tot pikkerij leiden.
Verzwakt, kreupel, immobiel
Ook opvallend is hoe verzwakt veel vleeskalkoenen zijn door dit intensieve kweekproces: ze kunnen geen spierspanning meer zetten op hun poten of lichaam en zijn bijgevolg kreupel of immobiel. Verschillende dieren liggen 'in spagaat' of immobiel op de grond. Verzwakte kalkoenen hebben geen toegang meer tot de iets hoger hangende voeder- en drinkbakken, verliezen gewicht en sterven van de dorst/honger. Deze lijdende kalkoenen worden niet behandeld, verzorgd of uit hun lijden verlost.
Tijdens hun 3 à 4 maanden durende bestaan krijgen vleeskalkoenen niet één keer vers strooisel. In het beste geval worden wat houtkrullen of stro bijgestrooid maar deze aanpak is niet afdoende. De bodem van de stal is één lange aangekoekte laag van uitwerpselen. Bacteriën gedijen goed in vochtig strooisel.