“Zoals de nieuwe beelden tonen, is de situatie in Argentinië nog altijd ronduit rampzalig”, licht GAIA-voorzitter Michel Vandenbosch toe. “Gestolen paarden, gesjoemel met identificatie en papieren, dieren met etterende wonden en gebroken benen, zieltogende dieren, een totaal gebrek aan dierengeneeskundige verzorging, geen beschutting tegen hitte en hevige regen, … .” GAIA klaagt al sinds 2010 de situatie aan in Argentinië en overtuigde alle supermarkten - uitgezonderd Carrefour - om op te houden met Argentijns paardenvlees te verkopen.
Argentinië is de grootste exporteur van paardenvlees richting Europa, met een jaarlijks exportcijfer van ongeveer 10.000 ton in 2019. Daarvan werd 2.218 ton in ons land geïmporteerd. Ons land wordt beschouwd als een draaischijf van deze lucratieve handel, waarin een aantal Belgische bedrijven, zoals Equinox, Chevideco en Multimeat, de touwtjes in handen hebben. Equinox werkt nauw samen met het Argentijnse slachthuis Lamar waar we op de beelden kunnen zien dat de dieren geen beschutting hebben tegen hitte en hevige regen, dat er paarden staan zonder het verplichte oormerk, dat zwangere merries aanwezig zijn om geslacht te worden en dat de dieren nauwelijks gevoederd worden. Multimeat koopt paardenvlees van het slachthuis Infriba waar vorig jaar 32 paarden in beslag werden genomen omdat bleek dat minstens 8 paarden gestolen waren (verklaring van de veiligheidsminister van Buenos Aires, Cristian Ritondo). Eén paard werd in augustus 2019 aan zijn eigenaar teruggegeven en drie andere in september.
Dierenwelzijnsmiserie
Sinds 2010 voert GAIA onderzoek uit in Argentinië en telkens opnieuw treffen we ginder dezelfde dierenwelzijnsmiserie aan. Het onderzoek uit 2019-2020 is op dat vlak niet anders: zowel op de verzamelcentra als aan de slachthuizen zelf is de situatie schrijnend. Dieren met open wonden vergeven van de larven, niet-ontwormde paarden met een gezwollen buik, paarden met gebroken ledematen. Ook zien we een berg van honderden karkassen in een verzamelcentrum voor slachtpaarden. Deze hele karkassen getuigen van de bewuste keuze voor een totale afwezigheid van voedsel, water en veterinaire zorg. Paarden die nauwelijks nog leven, worden op transport gezet en ’s nachts uit de vrachtwagen gesleept met metalen kettingen op de losplaats van het slachthuis. Als de paarden sterven, worden ze in een kuil achter het slachthuis gegooid. Als ze 's morgens nog leven maar niet kunnen lopen, worden ze in volle bewustzijn in de schop van een tractor naar het slachthuis gereden.
