An Lemmens is een naam als een bom onder dierenvrienden. Jaren geleden plakte ze haar bv-gezicht op de strijd tegen broodfok. Die beslissing kwam er na het verlies van haar adoptiehondje Mellow, een slachtoffer van broodfok. Haar hart voor dieren klopt al van jongs af aan. Als klein meisje ving ze tal van dieren op. Alle dieren want “Elk leven moet leefbaar zijn”. Een interview met een van Vlaanderens bekendste presentatrices maar bovenal bekendste dierenvrienden: An Lemmens.
U bent hét publieke gezicht van de strijd tegen broodfok(kers). Hoe komt het dat dat thema u zo aangrijpt?
Al van jongs af aan zet ik me in voor dieren en hun welzijn. Het werd mij al snel duidelijk dat dieren niet in winkels, niet op markten en niet in etalages thuishoren. Adopt don’t shop is een slogan die ik al jarenlang verkondig aan iedereen die het wil, en nog belangrijker, niet wil horen. Nadat mijn adoptiehondje Mellow, een broodfokslachtoffertje, overleed op de operatietafel, besloot ik me op grotere schaal in te zetten. Ik startte met mijn project Pin Up Pup om mensen te sensibiliseren over de gevaren en gevolgen van broodfok. Daarnaast wil ik ook adoptie in een positiever daglicht plaatsen (n.v.d.r.: Voor Pin Up Pup ging An Lemmens onder meer op de foto met asielhonden in de hoop zo sneller een liefdevolle thuis voor hen te vinden).
GAIA strijdt ook al jaren tegen het fenomeen broodfok - meer bepaald dagen we broodfokkers voor de rechter - maar het blijft een beetje dweilen met de kraan open. Heel veel mensen blijven in de val trappen met alle gevolgen van dien. Wat moet er volgens u gebeuren om definitief een einde te maken aan de malafide handel in honden en katten?
Er is een grote vraag naar huisdieren, en om aan die vraag te voldoen, worden er massaal dieren gekweekt. En dat terwijl de asielen overvol zitten… Als de vraag daalt, zal het aanbod ook dalen. Mijns inziens moeten vooral de impulsaankopen verhinderd worden. Een huisdier zou niet op 1-2-3 mogen aangekocht worden, daar begint het probleem al.
U hebt zelf ondervonden dat broodfokkers intimidatie niet schuwen. Hoe gaat u daar mee om?
Het gaat hier om criminelen die hun lucratief zaakje in het gedrang zien komen. Ik laat mij niet intimideren en blijf mijn boodschap uitdragen en verkondigen. Het positieve is dat ik lang niet de enige ben: meer en meer mensen laten hun stem horen tegen broodfokkers.
U werd trouwens door zo’ n broodfokker voor de rechtbank gedaagd maar u kreeg over de hele lijn gelijk?
Ik ben door meerdere broodfokkers voor de rechtbank gedaagd. Ook dat is voor hen een vorm van intimidatie. Ik kreeg telkens over de hele lijn gelijk, ook wanneer ze in beroep gingen.
Is de liefde en het respect voor dieren iets dat zich bij u al van jongs af aan manifesteerde? Hoe?
Ik ben opgegroeid tussen de dieren. Wij vingen thuis ook elk verloren, gewond of achtergelaten dier op. Eenden, kippen, ganzen, cavia’s, vogels, honden, kalkoenen, poezen, konijnen en zelfs een muilezel. De dierenliefde werd overduidelijk van vader op dochter doorgegeven, en ook nu is het al heel duidelijk dat mijn dochter hetzelfde gen geërfd heeft.
Heeft die empathie voor dieren ook een invloed gehad op uw eetgewoonten? Anders gezegd: hoe kijkt u aan tegenover de productie en de consumptie van vlees?
Ik kan het als dierenvriend niet verantwoorden dat ik een frikandel zou verorberen. Het grote probleem is hier alweer vraag en aanbod. Er is een grote vraag, een te groot aanbod en er wordt veel vlees weggegooid. We vinden het doodnormaal dat een dier een consumptieproduct is geworden. Mensen staan er niet bij stil dat die steriel verpakte kippenbil in de supermarkt ooit aan een levend dier gezeten heeft. Hoog tijd dat die mentaliteit verandert, maar naar mijn gevoel zijn mensen nu wel meer bezig met gezondheid en welzijn van zowel mens als dier, en staat men meer open voor een andere manier van leven en eten.
Welke vormen van dierenleed raken u het meest? (Bijvoorbeeld: dierproeven, opsluiten van dieren in kooien, 1 A4’tje leefruimte voor een legkip in een ‘verrijkte’ batterijkooi, de leefomstandigheden van vleeskippen, pelsdierkwekerijen,…).
Elke vorm van dierenleed raakt me. Van de hondeneigenaar die nog steeds een slipketting gebruikt, over het konijntje dat in een klein hok gehouden wordt, tot de gruwelijke dierproeven. Er bestaat voor mij geen gradatie.
Waarom vindt u opkomen voor dieren belangrijk?
Omdat dieren zelf geen stem hebben. Omdat wij deze planeet delen met andere levende wezens en daar respect voor moeten hebben. Omdat elk leven leefbaar moet zijn.
Wat betekenen dieren voor u?
Mijn huisdieren zijn leden van mijn gezin. Ik hou van hen, er is overduidelijk liefde, vriendschap en loyaliteit. Ik zorg voor hen tot hun laatste adem. En bij uitbreiding wens ik elk levend wezen, mens of dier, zo’n liefdevol leven toe.
Onder de GAIA-leden bent u razend populair. Zo kwam uw naam heel vaak naar voren toen onze leden bevraagd werden naar wie volgens hen ambassadeur van GAIA moest worden. Wat is uw boodschap voor onze leden?
Hoe minuscuul je bijdrage ook lijkt, je verandert wel degelijk iets. Het is fijn te weten dat er nog dierenvrienden zijn, dat je samen aan de soms loodzware kar trekt, en dat je op termijn elke dag opnieuw verbeteringen ziet voor de dieren.
Uw dochter, Zappa-Rosa, is intussen bijna 5 jaar. Hoe probeert u haar respect voor dieren bij te brengen? Hoe belangrijk is de opvoeding in dat verband?
Dat respect krijgt ze met de paplepel ingegoten. Zij groeit net als ik op tussen de dieren, ze is ‘vetegarisch’ (zo spreekt ze het uit), en verkondigt aan iedereen die het wil horen dat dieren niet in kooien thuishoren. Een groot deel is opvoeding uiteraard, maar ik merk dat die dierenliefde, en de manier van omgaan met dieren, ook iets is wat aangeboren is.
Hoeveel dieren telt het huishouden Lemmens?
Vier honden: Buddy, Arya, Nando en Sir Didymus en een paard: Draumur.
Hoe probeert u, bovenop uw fervente strijd tegen broodfokkers, nog een extra steentje bij te dragen voor een wereld met meer dierenwelzijn?
Door kleine vzw’s en andere projecten te steunen, door mensen aan te sporen hetzelfde te doen, door een aangereden egeltje naar het opvangcentrum te brengen, door een kalender van een dierenasiel te kopen, ... het zijn vaak die kleine dingen die op het einde van de dag een verschil maken.
GAIA strijdt al sinds 1992 voor meer dierenwelzijn en de erkenning van dierenrechten. Wanneer hoorde u de eerste keer over ons?
Dat zal rond 1992 geweest zijn. Ik herinner me GAIA bijvoorbeeld nog van de paardenmarkten (n.v.d.r.: eind jaren 90 klaagde GAIA met succes de wekelijkse wantoestanden op de Brusselse paardenmarkten van Sint-Jans-Molenbeek en Anderlecht aan; uiteindelijk bekwamen we de afschaffing van beide markten; An Lemmens verwijst hier ook naar GAIA’s eerste mijlpaal: onze ophefmakende campagne tegen de wrede straatpaardenkoersen, die uiteindelijk in 1995 wettelijk verboden werden.)
Hoe belangrijk is een organisatie zoals GAIA volgens u in onze gezamenlijke strijd: de betere bescherming van de levenskwaliteit van levende wezens die pijn en angst kunnen voelen?
Het is uiterst belangrijk dat dierenvrienden zich kunnen verenigen, om zo meer slagkracht te hebben. Zo klinkt de stem van de dieren luider. En dat is net wat GAIA doet.
Foto's copyright VTM.